Boring

Ve hayat ellerimin arasından kayıp gidiyor. Sadece git-gellerden oluşan bir yaşam biçimi oluşturdum son zamanlarda ve bundan hiç memnun değilim; ne bu yaşam biçiminden ne kendimden...

Yüzyıllar gibi gelen yalnızlığım nedeniyle çeşitli çevrelerden insanlarla tanıştırılıyorum, hepsi istisnasız gerizekalı çıkıyor. Yok, cidden normal olanı çıkmadı tanıştırılanlardan bunu istisnasız söyleyebilirim, örneklendirsem siz de anlarsınız, hatta bazılarını anlatırken utanıyorum, niye utanıyorsam. Sanırım düştüğüm durumlardan.

Bana dolaysız yollardan gelenler ise gayet iyi insanlar aslında onları da neden sevemiyorum bilmiyorum, böyle elektriklenme olmuyor sanırım, herhalde yani… Çok net bir şey söyleyemiyorum. 

Kadın kısmısı çok “takılamıyor”. Hele belli yaştan sonra… 90 yaşıma geldim oradan biliyorum gibi, nasıl bir lafsa “belli yaştan sonra” boring! 

Dur takılabileceğim biri var ama bugünlerde aranıp soruluyorum kendisi tarafından, bir takılıp geleceğim… Ne demekse.  

Herkes yanımdan geçip giderken birini kollarından tutup sarsıp “gör beni!” demek istiyorum. 

Sanırım hayatın sıradanlaşması, diskoların, barların, deniz manzaralı restoranların, sevimli sıcak cafelerin, çok sıkıştığınızda gittiğiniz suları kesik devlet dairesi tuvaletleri gibi gözükmesi; içtiğiniz white chocolate mochanın, biranın, tekilanın, süslü-püslü kokteyllerin, white russianın, buzlu soğuk çayın tadının hiç susamadığınız halde sıcak havada içilen su tadında olması; Dior, Chanel, Armani, Hermes çantalarının Pazar filesi hissiyatı vermesi; merakla beklenen tatil planında deniz-kum güneş ya da antik yurt dışı kentleri fikirlerinin güneş kremsiz Sahra çölü çadırı izlenimi vermesi, çok özlediğiniz arkadaşlarınızı büyük bir buhranla arayıp konuşacak hiçbir şeyiniz olmadığını fark etmeniz ve konuşmanın giderek bayıcı bir hal alarak sona ermesiyle ortaya çıkan bir durum. 

Geri dönüşü de yok. 

Neyse moral moral moral lazım bana.

Sınavdan sonra 180 derecede değişmek değil umudum belki 200 santigrat derecesinde ısınıp buharlaşabilirim.

Öperim :*