Bir yalnızlık hissi

Keisnlikle intihar ederken dinlenebilecek en ironik şarkılar listesinde Perfect Day'den önce gelir bu! 

Yıllar öncesinde benim ölüleri çekme projem vardı. Kimilerinin çocuğu söylese psikoloğa götüreceği bu projeyi, annem “çok klişe” diyerek geçiştirdi. Oysaki bence o zaman devam ettirseydim, şimdiye çok sağlam psikopat bir koleksiyonum olmuştu. Hep böyle kaçtığımız ölüm, kaçamayacağımız ve ötesini bilmediğimiz koskoca bir bilinmezlik çok fantastik değil mi? Yani yaşamın kendisi, birden aniden yok olması, yok olan bir canlıdan bir daha herhangi haber alınamaması çok enteresan değil de nedir? Belki ileride gerçekten çok muhteşem, insanüstü bir hayat vardır ve herkes patır patır intihar etmesin diye iki dünya arası görüşme katiyen sınırlandırılıyordur. 

Bugünlerde kendimi bir yalnız hissediyorum; ne gittiğim yer, ne konuştuğum arkadaşlarım, ne dinlediğim müzikler, ne ailem bana bunu unutturamıyor. Günlük hayatta işle vb. karşılaştığım sorunlarda birden çok çaresiz hissediyorum kendimi. Her şey birden mahvolacakmış, ben başa çıkamayacakmışım gibi. Sanırım sakin bir iştense böyle sıkıntılı bir alanda çalışmanın getirdiği bir hal bu. Oysa çoğu daha ciddi işlerde çalışan insanların böyle çaresizlikleri olmuyor. Belki ben buna uygun değilimdir bilemiyorum…

Sizi üniversite yıllarımda çektiğim ufak koleksiyonumla baş başa bırakıyorum…