Ben Prensip Olarak Düşünmüyorum

Dedim ama yalan, kaybedenler kulübünü izleyeceğim dediğimde herkes kesin izlemem gerektiğini önerdi ki tekzip olarak söyleyeyim daha önceden izlemiştim, tekrar izlemek istediğimi belirtiyordum sadece. Yoksa ben prensip olarak değil de takıntılı bir biçimde çok düşünüyorum o nedenle düşünmeyen rahat adamların bir filmi çekilirse ben de onu izlerim, izlerim ki hani belki etkilenirim diye…

Rezalet bir sınavı da atlattığım bu sıcak ve bayık günlerde, ben içimde büyüyen boşluğun ne kadar derin olduğunu fark etmediğimi anladım, fark etmediğimi fark etim yani. Oysaki ders çalışırken de çok sıkılıyordum, şimdi de ders çalışmadan önce de çok eğlenmediğimi fark ettim.

Aslında hayatım sıkıcıymış yani.

Hiç özelime girmediğimi zaten özel de pek bir şey olmadığını fark ettiğim bloguma biraz yazıyım dedim. İnsanın yaşı geçti mi, akranları da pat pat evlendi mi artık böyle telefon beklemeceler, mesaj atmalar pek bir anlamsız geliyor. Acaba seviyor mu sevmiyor mu? Şöyle dedi, böyle yaptı… Yıl olmuş 2012 artık rica ediyorum bunlar olmasın! Devlet buna bir çözüm bulsun bence.

Bir de aşksız yaşamak da mesela çok manasız. İnsanın aşık olduğunda yaptığı, hissettiği kendine ha şeyler vardır ya ben 4-5 yıldır böyle birisiyle konuşurken manasız saçma sapan güldüğümü hatırlamıyorum. He sevgilim olmadı mı? Ayrıldığımda deli gibi paralamadım mı kendimi? Evet, paraladım ama onlar bu böyle “nereden geldiği belirsiz gülme hissiyatı” yaşadığım ilişkiler değildi.

Ben böyle durup durup güldüğüm insanlarla tanışmayı özlemişim de farkında değilmişim. Böyle bir huzur, böyle bir “ya daha ayrılmayaydık keşke” hissi, kendini güzel göstermekten çok onu daha fazla görmek isteğiyle alelacele hazırlanıp çıkmak çok hoşmuş. Çok hoşmuş da karşılığı var mı yok mu bilmemeler, acaba arasam mı yoksa o mu arasa diye düşünmeler, bana böyle dedi böyle yaptı bunun anlamı bu mu diye düşünmeler artık pek hoş değil işte.

Bir de şu gerçek var ki seven erkek gösteriyor yahu sevdiğini. Arıyor buluyor bir şekilde.  Kadın kısmına beklemek kalıyor bu da bir gerçek. Yıllarca “ya kadın arayınca özgüvenli bence, çok tarz yea” olayı da tam bir fiyasko arkadaşlar. Çok yanlış taktikler bunlar. Denedim başarılı olamadım, olanını da gerçekten görmedim. Varsa da sanırım gerçekten kendine özgüvenli, süper taş bir hatun falan olmalı, kendilerini tebrik ediyorum buradan…

Şimdi bir de beni arayıp soran bir arkadaşım, bir şey olduğunda 1500 masaj atan biri olduğundan seven insanın nasıl davrandığı gün be gün gözüme gözüme sokulmakta. Biz kadınlar da hep yanlış erkeklere mi aşık oluyoruz yoksa onu da bilemedim. Ay hayat ne kadar rezalet bakar mısınız? Bir de blogta hep bunalım yazısı yazılıyor diye kızıyor bazı hem de sevdiğim arkadaşlarım. Şimdi ben bununla nasıl mutlu olayım, bana bir tavsiye verir misiniz?

Tek umudum şu an birinin malum kişiye “abi seviyorsan git konuş bence” demesi. Gerçekten kendisine buradan Ege parçasıyla sesleniyorum: “Sen bir adım gelseeeen ben sanaaa koşşarımmm sen bir sevsenn yüreğimdennnn taşarımmmm aaaaayhhhhhhhh”* diyorum. Hani bu kadar seviye düşüyor işte, elde değil.

Düşerse düşsün sonuçta koskoca Lennon bile All you need is love demiş, ya yaaa.

Bir de bunu gördüm yeminle az önce dedim hayat neden bana bunu yapıyorsun?

PS: Kendimi bir ağırlıkla 5. Kattan atmıyorsam o da 5. Kattan atladığımda ağırlığa ihtiyacım olmayacağı içindir. Bu arada malum şarkının ismi Mükemmel Ege parçasının ismi Karanlıktan Aydınlığa… Öpüldünüz Muah Muah. Şapurdak öperim ben genelde de…