Meteorlar Düşüyor Evime

DİNLE! :Sen böyle güzel bir şarkısın arşivimde

 

İnsanın ruhu çirkin olmasın, ruhu sarışın olsun insanın, ruhu cilveli.

Böyle hayat nasıl olsun biliyor musun, verandası olan bir ev gibi olsun, böyle ayağını attığında ciğerlerine çiçek-toprak kokusu dolsun. Ama sahici toprak, gerçekten yağmurdan sonraki toprak kokusunu çekebilsin içine ev. Sen o evle bir bütün ol, kendi çiçeklerin olsun ve yakın olsun evin suya. Su ne güzeldir, su nasıl dinlendirir evi. Ve nasıl da karanlıktır akşamı. Bırak ki o ev, suyun yanındaki o ev, o su, çeksin ruhunun karanlığını. “karanlık, artık hurda bir eşya olup durmasın en güzel yerinde evin.” Bilir ki tüm o kötü düşünceler, o gölgeler, ışığın yanmasıyla yok oluverirler. İşte ondan evin ışığın olsun senin, doldurma onu gölgelerinle.

Ben o mor menekşeleri sevdim, çünkü şarkısı vardı. Çünkü çevremdeki her çocuk bilirdi ki menekşeler masumdur, tek kalmıştır, ağlıyordur. Ve adam yazmış ya şarkıda demiş, işte o günden beri her ağlayan kadın kendini bir mor menekşe sanır, onunla özdeşleştirir kendini.

Kadın kendini “mutsuz ama keyfi yerinde” sansın bırak, kalsın öylece. Canı isterse sevsin seni, canı istediği gibi sevsin. Sen neden incitirsin ki onu? O zaten incitiyor kendini yeterince. Kanatmak için bir kadını ekstra efor gereksiz. Sözcükler bu kadar etkiliyken…

“baksana bana gölgeme döndüm halim perişan.
bi yanıp bi söner hiç
gitmemiş gibi ışıklar”