Filmlerdeki Yemek Sahneleri

 
Hayatımın her alanında istikrarsız bir tablo çizen ben; blog alanında da istikrarsız bir düzen içinde ilerlerken bu günlerde hayatımda istikrarlı olan tek şeyin diyet olduğunu fark ettim. Diyet derken sağlıklı yaşam ve sairleri… İnsan sağlıklı yaşamın içine dalınca, çayıydı-yağıydı-ekmeğiydi-sebzesiydi-glikozuydu-şurubuydu-bokuydu-püsürüydü derken bir süre sonra gerçek dünyayla bağını kopartıyor gerçekten. Çünkü sağlıklı beslenme diyip internette bir şeyler okuduğunuz zaman gerçek hayatla bağlantısını tamamıyla yitirmiş insanların olduğunu fark ediyorsunuz. Misal ben şöyle bir şey okudum geçenlerde:

“Eğer hayvan merada %100 yeşillikle besleniyorsa, asla başka yabancı gıda almıyorsa, o tereyağı dünyanın en iyi yağıdır. Ama marketten satın aldığınız tereyağı ahırda beslenen, pancar küspesi, mısır silajı veya başka tahıllarla beslenen hayvanların yağıdır.”

Bunun üzerine bir kıllandım. Yani “Ben kendim bile ne idüğü belirsiz onca şeyle beslenirken bir de ineği mi düşünücem?” dedim. “Allah’ım ben neler yiyorum?!” Oldum. “Getirin o ineği bana!” diye veryansın ettim. Zaten çayla aram da oldum olası yoktur, bir sevemedim şu örl gıreyi, ıhlamuru, ıvırı zıvırı… Ve arkadaş tavsiyesi dark sumatra kahvemi de demledim yanımda içerken kendi kendime mırıldandım “Yemek kadar güzel şey var mıdır?” 

Yemek masası sohbetlerini çok seven ben, filmlerde de bu sohbetleri çok severim. Çünkü insanlar bir araya gelmiştir genelde ve sıcak bir ortam vardır. Bunlarla ilgili bir yazı yazıyım dedim ben de. Aklıma gelenleri ama seri olarak özellikle yemek takıntılı olanları yazayım dedim.

 ************

Ferzan Özpeteğin filmlerini çok severim. Böyle pek bir sade pek bir kendimizdir. Battaniye gibi adamdır Ferzan, izle uyudur benim için. Filmlerinin çoğunda bir yemek sahnesi bulunur. Böyle büyükçene bir masa, etrafına insanlar konumlarını almış, içecek olarak tercihen kırmızı şarap, artist olarak bir adet Serra Yılmaz falan vardır. Ben izlerken acıkıyorum bilmiyorum, yani ya bir makarna yapasım geliyor böyle soya soslu tavuk olabilir ne biliyim, düdüklüde taze fasülye yapasım geliyor yanına da Akdeniz salata ohh öyle bir şey. Ki yapmam etmem yemek bilmem öyle şeyler. Bir bakıyorum Tefal ne ürünler çıkarmış, aa çin tavamız yok alsam mı diyorum. Ama Ferzan bil ki diyetteyken izlenemiyorsun. Ya da sen izlenirken diyet yapılmıyor!

Bu yemek olayında Woody Allen izlerken de ayrı bir derbeder oluyorum. Ama onunkiler daha bir soğuk, daha bir bohem. Böyle bizden değil havası var buram buram. Abuk sabuk sohbetler var mesela “cumhuriyetçi olmanın nesi yanlış, dünyaya düzen getiriyorlar” tarzı diyaloglar falan geçiyor içinde. Yani “off anne yaa hiç işe gidesim yok” lafının “işe gitmek için belirli zaman dilimlerinin olmadığı, statükocu olmayan bir yapıda yarının pazartesi olmasını isterdim” şeklinde söylenmesi gibi. Tam olmasa da o tını vardır işte izleyenler bilir.  Yani bizim yemekler o şekilde geçmez ama film içinde olunca daha bir başka oluyor. Film tabi löpür löpür yemek yiyecek halleri yok hele filmi çeken Woody Allen’sa. 

Godfather filmlerinde de yemek sahneleri bulunur. Sonuçta aileyi anlatan bir film ve biliriz ki aile genel olarak yemekte toplanır. Ama bir “Ferzan filmi yemek sahnesi” tabiî ki de değildir bu yemek sahneleri. Şahsen ben o masada otursam gıkım çıkmaz, tabağımdakilerin hepsini de bitiririm, zaten tabağıma ne konmuşsa onu yerim, fazlasını da istemem. Yana, sağa, sola bakmam. “anne yeaaa” diye başlayan cümleler kurmam ki dahi babanın “b”sini ağzıma almam. Tırsarım. Zaten herhangi bir baba filminde figüran da olmak istemem. Spagetti için olabilir mi? Belki… değişebilir. 

Tüm bu filmlerin içinde Hannibal’ı ayrı tutmak lazım. Orada etleri çiğ yiyorlar :/ Ben çiğ et sevmem mümkünse baya pişmiş olsun.

İntihar eğilimli, psikopat manyak polis rolüyle ününe ün katan Mel Gibson'un Danny Glover'la başrolünü paylaştığı Cehennem Silahı film serilerinde de bol bol tanık oluruz bu yemek sahnelerine. Hatta Roger Murtaugh (Glover), karısının ölümüyle derbeder olmuş Martin Riggs'i (Gibson) bence bu yemek muhabbetleriyle hayata bağlayabilmiştir. Hatta bir bölümünde "benim adim roger - simdi keyfim gicir - vursan sirtim acir -beni burdan kacir" dizeleriyle rap yapan Roger -artık nasıl bir ruh haliyle çevrildiyse-, Martin'in "Allah'ım bunu da duydum ya gönül rahatlığıyla sana geliyorum" nidalarıyla Allah aşkına kavuşmasını sağlamış olabilir. Sonrasında gayet sakin zaten. Köpek maması falan yiyor. 

Aslında konunun bizzat yemek olduğu bir sürü film var ama daha çok yemek ortamında aile-toplanma-beraberlik temalı olarak aklıma bunlar geldi. Ama ana konunun yemek yapımı olduğu film denince de ne olursa olsun aklıma Ratatouille geliyor. 

Remy bir başına, etnik hayvanlığından ötürü yemek sektöründen dışlanmış ve hep dışlanacak olan minicik fare, bari bir mutfağa el atayım hayrına düşüncesiyle sakar bir oğlanın şapkasına gizlenip, kafasındaki saçları bir bir yolmak suretiyle elemana yemek yaptırabilmek için debelenip duruyor film boyunca. “Mutfakta ayrımcılığa son!”, “Restoranlarda hayvanlara özgürlük!” temalı diyebileceğimiz bu filmde her ne kadar fareciğimizi pek sevsek de o mutfağın fıyıl fıyıl fare kaynadığı sahnenin pek iştah açıcı olmadığını belirtmek gerek. Bense filmde Anton Ego’ya öldüm öldüm bittim. Yemek analizi yapamayacak kadar tat yoksunu olan ben, içimde bulunan gurmelik aşkını kendisinde buldum. Öyle bir gurme ki bizim Vedat Milör gibi şapur şupur değil sadece damak tadına uygun yemekleri –o da bir iki lokma falan- yiyerek beslenen, huysuz, gıcık, bildiğin ukala, entelektüel tam olarak “bir gurme nasıl olmalıdır?” sorusuna verebileceğim insan modeli cevap! Sonunda o da annemizin yaptığı gibi bir yemek yiyerek kendi mutlu sonuna ulaşıyor.

Yemekli film yazıma burada son noktayı koyarken, bir dahaki yazımın temasını “açken nasıl mutlu olunur” tekniğine adayacağım.

Katkı şekersiz, bol yeşillikli, bitki çaylı günler sizlerle olsun efendim. Yoğun kahve içeren kupamı “yemek”in şerefine kaldırıyorum.

Ps: Bu Ratatouille denilen şeyin tarifini sizlerle paylaşayım dedim. Belki yaparsınız falan belli olmaz, o kadar bahsettik.

2 patlıcan (küp küp doğranmış) 4 kabak (küp küp doğranmış) 1/2 su bardağı + 2 yemek kaşığı zeytinyağı 2 yemek kaşığı taze kekik (doğranmış) Tuz Karabiber 10 adet domates 2 dolmalık biber (kırmızı ve sarı) 4 diş sarımsak (doğranmış)2 soğan (piyazlık, yarım ay şeklinde doğranmış) Yarım su bardağı taze fesleğen (doğranmış) Yarım su bardağı maydanoz (doğranmış)

Fırını 200 C'ye getirin. Patlıcanı, kabağı, 1/2 su bardağı zeytinyağını, 1 yemek kaşığı taze kekiği, 1 tatlı kaşığı tuzu ve 1/2 tatlı kaşığı karabiberi karıştırın. Karışımı fırın tepsisine yayıp ısınmış fırında közleyin. (30-60 dk) Domateslerin kabuklarını soyun, çekirdeklerini çıkarıp her birini 4-6 eşit parçaya bölün. Biberleri ocakta közleyin, soyup çizgi şeklinde doğrayın. Patlıcan ve kabaklar közlenince 2 yemek kaşığı zeytinyağını geniş ve derin bir tavada ısıtın. Sarımsak ve soğanları ekleyip 4 dk kavurun. Domates ve biberleri ekleyip 7 dk daha kavurun. Patlıcan, kabak, 1/4 su bardağı fesleğen, kekik, tuz ve karabiberi ilave edin. Ateşi kısıp yarım saat pişirin.işte böylelikle hazır oluyormuş, biri yapsa da yesek :/