Hayat ve Ölüm Üzerine

Woody Allen “ben ölümsüzlüğe eserlerimle değil gerçekten ölmeyerek ulaşmak istiyorum" tarzı bir şey demiş ya. Ben kendisinin deli olduğundan şüphe ediyorum. Çünkü ölmemek gibi bir şey imkansız tabi eğer peygamber ya da Elvis Presley değilseniz.

Bir de hayat horrible ve miserable olarak ikiye ayrılır diyor bir filminde. Yani dehşet ve sefil olarak. Bu sözü çok sevdim ve kendi hayat felsefem üzerine oturttum. Eğer sefil bir haldeysen şanslısın diyor, çünkü dehşet içinde olanlar körler ya da mesela felçliler… Bu nedenle sefillik, “dehşet derecesinde korkunçluk”tan daha iyi. Yani sefil olmak hayatta şükretme sebebimiz. Buradan sefil olduğum için Tanrı’ya şükranlarımı sunuyorum. Umarım buradaki ironiyi anlayabiliyordur.

Amerika’da film yapmak daha basit. Halkı cumhuriyetçi ya da demokrat olarak ayırıyorlar. Bizde bu ayrımı zilyon tane türetebilirsin. Bu nedenle film yapmaktansa bir fincan kahve koyup içmeyi tercih ediyorum. İlle çekeceksem aşk filmi filan çekerim herhalde. Ya da ne biliyim bilim kurgu falan. Sanırım galaktik ırkların çeşitliliği, ülkemdeki etnik bölünmelerden daha basit ve anlaşılır.

Oysa hayatım daha da manalı olsun ben de bir Yoko Ono ya da John Lennon ya da her ikisi birden olayım isterdim. Ama hayat bizi standart olmaya zorluyor.

Paralel evrende ben de bir Jim Morrison’um belki de? Sanırım bu düşünceye alışabilirim.

PS: “I feel that life is divided into the horrible and the miserable. That's the two categories. The horrible are like, I don't know, terminal cases, you know, and blind people, crippled. I don't know how they get through life. It's amazing to me. And the miserable is everyone else. So you should be thankful that you're miserable, because that's very lucky, to be miserable.”
― Woody Allen, Annie Hall