Evren kaysa yanımdan dokunmadan bana

Mesela insanın yaşlanınca eğer evlenmeyip, tek kalırsa geri kalan hayatının nasıl olacağını tahmin edebilmesi de önemli.

Eğer giderek yalnızlaşan bir hayatım olursa büyük ihtimal kendimi kariyere adayıp otomatikleşmem gibi geliyor bana.

Ya da hepimizin bellediği çok kedili kadınlardan biri olamam… Hayvanları eve hapsetmeyi bencillik olarak görüyorum, ki aman aman hayvan sevmememe rağmen -ki bu aklımda olan tamamen başka bir yazının konusu…-

Önümde 2 seçenek var, ya benim gibi bekar arkadaşlarımla arada bir buluşup eve gittiğinde ağlayan insan olmak…

Ya da –ki ilkinin sonu da buna varıyor büyük ihtimalle- kendine hayali hayatlar kurup bunu yaşayan, zaman zaman kendine zarar veren, şizofrenik bir tip olmak.

Geçen gün arkadaşımla konuşurken “evde oturup kendi hayatımı daha mutsuz nasıl yaparım diye mi düşünüyorsun allasen?” sorusunun devamında ikimiz de bu kanıya vardık. Erkek mantığı kendisi olayı daha hafife alırken ben içten içe doğru olduğunu biliyorum.

İnsanın hayatının çok daha fazla mutsuzluklarla dolu olduğunu hissetmesi basitçe pesimistlik olarak mı, paranoyaklık mı olarak adlandırılır bilmiyorum ama içten içe bunun altıncı histen kaynaklanan ve gerçeklik taşıyan bir düşünce olmamasını istemekteyim. Kaldı ki bunun sebebinin sadece tek olmam değil, ilerde evlenirsem daha büyük sıkıntıların beni beklemekte olduğunu da düşünüyorum bazen.

Yani aslında konu keşke başladığım gibi evde kalmak olsa.

Hayatımın Sylvia Plath gibi sonlanacağını, hatta aksinin mümkün olamayacağı hissini bir atabilirsem, yüzüme karşı “sen hayatında hiç mutlu olamayacaksın” diyen şahsın karşısına geçip “ne kadar mutlu olduğum yüzümden de okunmuyor mu” dediğim günü umursamayacak kadar mutlu olabileceğim sanıyorum.

I would admire the deep gravity of it, its timeless eyes.
I would know you were serious.

There would be a nobility then, there would be a birthday.
And the knife not carve, but enter

Pure and clean as the cry of a baby,
And the universe slide from my side.