kadere omuz silkmece

Alışveriş insanı mutlu eder mi?

Bu aralar o kadar yorgunum ki iş çıkışı “ya nasıl gidicem ki oraya ben yorulurum” ya da “evden çıkmıyım ben şimdi git-gel uzun sürer yollarda” deyip duruyorum. Şu an mesela inanılmaz uykum var gerçi 3 saat uyuyup işe gelmiş olmamdan da kaynaklanıyor olabilir bu.

Alışveriş mesela mutlu etmiyor beni. Çok sıkılıyorum ama mutluysam daha da mutlu ediyor böyle bir şey. Mutsuzken pek etkisi yok.

Bol bol tatlı yiyorum. Oh nooooo!!

4 yıldır didindiğim, uğraştığım, emek verdiğim, kendimi yırttığım, gözyaşlarına boğulduğum ruhsatımı-meslek unvanımı, tek sınavda - bir kerede almış olmanın haklı gururunu da yaşıyorum bir yandan. Daha önce de demiştim zeki miyim neyim :P  Yok gerçekten çok emek verdim. Bütün notlarımı millete dağıttım adeta bağışladım; sanki bir yardım meleğiymişçesine, sanki bir Birleşmiş Milletler İyi Niyet Elçisiymişçesine. Niyetim iyi ama, iyi niyet.

Tabi tüm bu gelişmeler sosyal-ekonomik yönden ne zaman etkisini gösterir bilemiyorum. N’olur çok yakında olsun :/ Olmalı yani.

Ya da şüpheyle bakmayıp kesin konuşalım evren bizi duysun mesela?

Yakında çok güzel gelişmeler olacak. Geleceğimde pembe panjurlar ve beyaz Rover’lar görüyorum. Böyle bir hayat yani… Coming soon :P

Woody Allen’ın to rome with love’ını sinemada seyretmeyeceğim ama muhakkak James Bond’a gitmek lazım. Çok güzel olabilir. Bence yani. Güzeldir kesin belki anlatım bozukluğuyla.

Görüşmek üzere.