There is no f*cking you

Geçen gün yine böyle tek başıma bir kafede oturup tıkınırken insanların neden toplu mekanlarda oturup, bir yandan kahve içerken bir yandan da yazı yazdığını buldum. Amaç sırf hava atıp karizmatik görünmek değilmiş arkadaşlar. Gerçekten tek başınıza bir yerde oturup insanları gözlemlediğiniz zaman inanılmaz salak saçma muhabbetlere tanık oluyorsunuz, daha doğrusu sizin de yaptığınız muhabbetlerin dışarıdan ne kadar salak saçma göründüğünün farkına varıyorsunuz. Bundan o insanlar gidip oralarda yazı yazıyorlar, etrafınıza dikkat edin.

Yalnız benim bir arkadaşım var, sadece tek bir kız arkadaşım, fark ettim ki onunla konuşurken muhabbetimiz tam kız muhabbeti olmuyor, kaldı ki erkek muhabbeti de olmuyor. Tam olarak ifade etmek gerekirse “iki gay eğilimli erkeğin sanat üzerine entelektüel yorumları” olarak tanımlayabiliriz bu konuşmaları. Neden öyle oluyor anlamıyorum. Oysaki gayet normal kızlarız, ya da öyleyiz sanıyorum ama böyle ikimiz birleşince içimizdeki tuhaflıklar kesişip, bir sinerji yaratıp, bu gay adamları ortaya çıkartıyor. Erkek olsam da gay olurdum yani bence. Ne alakaysa.

Burada şarkı girsin

Geçenlerde ilk defa bana bir kötülüğü dokunmadığı halde bir arkadaşımla görüşmeyi kestim. Neden öyle yaptığımın net bir cevabı da yok. Oysaki hayatımda bana bir şey katmayan başka bir sürü arkadaşım var, benim de onlara bir şey katmadığım başka bir sürü arkadaşım var, böyle bir çıkarma söz konusu olmuyor. Sadece sıkıldım, bir de birini hayatınızdan çıkarmanın inanılmaz bir egosu oluyor ya, nasıl diyeyim kendi dünyanızın başrolünde olduğunuzu fark ediyorsunuz. Bir “bu benim dünyam”, bir “Gloria Gaynor” hissi. Halbuki Gloria Gaynor i will survive ı söylüyordu değil mi? Zaten şarkının Türkçesi de “o benim dünyam”. Neyse konu bu da değil, Ajda Pekkan özgüveninden bahsediyorum ben burada.

Neden çıkardığıma değinmeyeceğim. Sadece şunu fark ettim ki çevrenizde herkesin tuhaf gözüyle baktığı ve kimsenin nedensizce dışladığı bir takım insanlar var ya, işte o insanlara “neden böyle yapıyorlar anlamıyorum” demeyin. Demeyin, çünkü onların özel sezici güçleri var sizin yok, nedeni bu kadar basit. Çünkü tuhaflığın da sınırları vardır, tuhaflık bile kendi içinde tuhaf tutarlılıkları barındırır. İşte o insanlarda bu tutarlılık olmuyor sanırım. Benim nedenimse daha apayrı.

Erkeklerle daha iyi anlaşan kızlar, benim kızdan çok erkek arkadaşım oluyor genelde diyen kızlar var ya, kendimi bir bu şekilde genelletemiyorum ya ona yanıyorum. Kişiliğine göre arkadaş seçiyorum ben çok da iyi oluyor. Kız cinsinden de erkek cinsinden de iyi tipler çıkabiliyor tek bir cinse odaklanıp şansınızı kaçırmayın derim ben.

Bunun dışında geçenlerde aynı kafede bu sefer yalnız başıma oturmazken yanımızdaki masaya iki kadın oturuverdi. Menüyü baya bir inceledikten sonra sipariş verdiler. Siparişlerinin gelmesinden hemen sonra kadınlardan biri kalktı “şu arkadaşımı bir karşılayayım, geleceğim” dedi. O kadar da bakıp edip kumpir almışlardı, kadın kumpirini öyle hiçbir lokma almadan bıraktı, gitti. Diğer kadınsa onu bir beş dakika bekledi, sonra on dakika sigara içilen bölümde sigara içti. Sonra yerine geldi oturdu beklemeye devam etti falan. O kumpir hala orda durdu öylece. Sonra kadının beklediği arkadaşı gelmedi, kadın da kalkıp gitti. Kumpir orda hala o kadar hazırlanmışlığıyla birinin gelip onu yemesini bekledi durdu. Ben yalnız bırakılan kadını değil de yemeği düşündüm sadece. Tüm terk edilenlerin bir sembolüydü bence o an, hazırlanmış, süslenmiş, ne varsa üzerine giymiş ve yenilmeyi beklemişti. Yazık oldu kumpire.