Baktım Annem Benden Daha Güzel

Hayat keşke Bülent Ortaçgil şarkı isimleri gibi olsa.

Hep öyle konuşsak mesela?

Beni kategorize etme gibi bir şarkı var yahu

Bundan daha mantıklı nasıl bir istek olabilir ki?

Daha öte bir söz yazmasa, şarkı tüm ve sırf bundan ibaret olsa

Bence yeterli.

Sırf şarkı isimlerinden bile yepyeni şarkılar yazılabilir

Yani

“Baktım annem benden güzel”… hepsi bu!

Bunun üzerine daha bir şey diyemem ki ben.

O tek ve bana özel…

Bu arada ben tek çocuğum bahsetmiş miydim?

Şimdi böyle söyleyince fark ettim ki annemi benden başka paylaşan yok. Yani annem sırf benim annem, babam da sırf benim babam. Çok muhteşem bir şey değil mi bu? Şimdi bunun farkına varıp şımarabilirim işte. Yıllardır içimde birikmiş şımaramamışlığı içimden atıp, özgür bırakabilirim.

Zaten 8-9 yaşımdan beri evlat edinmeyi istiyorum. İnsan kendi çocukken, çocuk evlat edinmeyi isteyebilir mi?

Ben Şeker Kız Candy izlerken o kadar ağlıyordum ona öylesine üzülüyordum ki, dedim bu iş böyle olmayacak “bundan sonra annesiz çocuk kalmayacak!”

Böyle bir şey istemedim tabi, mantıksız olurdu. Ama anne ve babam var diye öylesine minnettar ve şükran doluydum ki herkes de öyle olsun istiyordum. Hala da öyle ancak bu işin zorlukları ve yüksek ihtimal tek taraflı isteyecek olmam bu işi zorluyor biraz.

Neyse günün konusuna dönelim “annem benden gerçekten daha güzel”dir.

Yani ben de güzelim falan tamam ama o gerçekten daha güzel.

Annemin güzel olduğunu, klasik bir anne formatında olmadığını fark etmem ilkokul yıllarıma rastlar. Bir gün güneş güzlüklerini takıp gayet havalı bir içimde okula geldiğine “oo annen Ebru Gündeş gibiii” demişlerdi. O zaman Ebru Gündeş 20 yaşında ve T.C. sınırları içinde geçerli bir güzellik standartıydı. Aslında benzetme sanıyorum ki gözlüğünden ve havalılığından yapılmıştı, çünkü niteliksel bakımdan annem soğuk duruşuyla bildiğiniz bir Zuhal Olcay formundadır. Stil aynı o. Kaldı ki annem ona özenmez bile, yani lise yıllığına bakın o zaman bile öyle bir karizma. Böyle bir zayıflık, kıyafetler, saç, makyaj… Ayy fotoğrafını mı koysam acaba? Bildiğiniz 80’ler punk modeli o zaman. Orta yaşa gelince de daha bir klas kıyafetler, işe etek-ceketle gitmeler. Daha ben hala giymiyorum etek ceket, ayy nasıl bir hava, nasıl bir kokoşluk…

Ben yine de tüm bunlardan ziyade annemle benim aramdaki ilişkiyi Mermaids filminde Cher-Winona Ryder arasındaki ilişkiye benzetiyorum. Bu şekilde bir ilişki daha cool geliyor gözüme. Yani bir şekilde annenin senden daha güzel olması psikolojisini inceleyecek olsanız bu film gayet ideal. Zaten annemi kıskanmaktan ziyade rol modeli belirlemişimdir, bu bir kompleks değil bir özenme bir “onun gibi olma çabası” hatayım boyunca yapmaya çalıştığım.

Sonuç mu? Kesinlikle öyle olduğum söylenemez. Dedim ya nerde etek ceket, nerde kot pantolon T-shirt…

Zuhal Olcay tarzı bir kadının yanında ben ancak haşarı çocuk kalıyorum maalesef.

Yine de bence Bülent Ortaçgil görse o da ona bir şarkı yazardı…

Yüzünü dökme koca kadın diyebilirdi mesela.

Ay hala yaşlanmadı bir anne formuna giremedi. Basma etek falan giyer diye bekliyorum yıllardır kadın hala taş, hala Ajda.

Annem benim servetim

Ve benden daha güzel

O tek ve bir bana özel

Öperim onu gıdıktan.

Derin Not: Yazar burada daha mayısın 2. haftasına gelmeden annesine yazı yazarak “onu bir gün değil, her gün seviyorum” mesajı vermeye çalışıyor. Annelerimizi sevelim, yıllarca bizim çamaşırımızı onlar yıkadı, nankör olmayalım pls.