Yün Eldiven Tak, Parmak Izin Bulasmasın*

“Benim diye bu evdeyim

Ve karnım tok

Ve aynada

Bu aynada

Yine kimse yok

Yine kimse yok

Silah sesleri, geliyorlar

İçimden hiç yokken

Şüphe ediyorum

Ellerimden

Ellerimden ”

-Sokaklar Tekin Değil-

Üniversitedeyken yine bunun tıpkısı ve aynısı sulumsu bir kişiliktim, hiç cool olamadım. Oysaki fikirlerim ve ilgi alanlarım sıradan bir vatandaşı gayet kuullaştırabilecek niteliğe sahipti.

İnsan fikirlerinden bağımsız nasıl bambaşka bir kişi olabilir ki? Bir kişinin içi bir William Blake tablosuyken bunu dışarıya Monet’nin Water Lilies eseri gibi nasıl yansıtabilir? Hem de hiç çabalamadan, isteğinin dışında… Ne göründüğüm gibi olabildim, ne olduğum gibi görünebildim. Konunun özü bu, aslında konunun özü bu da değil, başlarken bunları anlatmayı düşünmemiştim çünkü.

Üniversite yıllarımda ben de her üniversite genci gibi sırf kendimi akademik alanda (akademik derken?) geliştirmek istemeyip, farklı alanlara yönelmek, ufkumu açmak, iç benliğimi keşfetmek gibi günümüz ergeni hayallerine kapılmıştım. Bunun için de fotoğraf kursuna gittim. Ders falan aldık baya, hatta karanlık odaya gidip filmleri banyolamışlığım bile var. Ama banyo işlemi gerçekten çok sancılı bir süreç belirtmekte fayda var. Yaşasın Digital analog makineler! İyi ki icat olmuşlar bence.

Bu süreç tamamlanınca, yani hepimiz yeterince pişince, dediler ki “haydi sergi yapalım” serginin konusu da “bir şiiri fotoğrafla anlatın” olsun. İyi dedim ben de. Şiir okumayı çok severim hem de hepsini ayırt etmem, en klişe şiir bile beni ağlatabilir, hislendirebilir falan. Ama gidip de klişe şiiri fotoğraflayacak halim yok. Böyle yer altı edebiyatından bir şeyler bakacağım. Aslında bakmama da gerek kalmadı, o sene Vega’nın “Hafif Müzik” adlı albümü çıktı.

Off gerçekten çok sıkıldım, tüm ayrıntıları yazsam mı bilemedim şimdi.

Neyse…

Penguen dergisinde Altay Öktem’in bir köşesi varmış –hala var mı bilmiyorum- meğersem burada yazar dururmuş, kim bilir kaç kere okumuşumdur ama bakmamışım adına sanına, ayy bilinçsiz okuyucuyum nasıl.

Bu adamın “Sokaklar Tekin Değil” şiirini Vega, Hafif Müzik no:11’de şarkılaştırmıştı; bilenler bilir. Benim de tüm bunlardan öyle haberim olmuştu zaten. İyi ki de olmuş, şiiri ayrı güzel şarkısı ayrı güzel... Hala bazen oturup dinliyorum. O albümün geri kalanı da epey güzeldir ayrıca, vakit oldukça arada döndürün şarkıları; iyi uyku açıyor, enerji veriyor…

Neyse geçmiş zaman… Yukardaki fotoğraf bu şiirin- şarkılaşmış halini duyup- fotoğrafını çekmemle oldu. Yıl 2006 sanırım. Ne kadar zaman geçmiş. İnsan anlamıyor. Acaba Altay Öktem bu şiiri yazarken böyle zincirleme sanatsal faaliyet yaratacağını biliyor muydu? Ahah fotoğrafımı da “sanatsal faaliyet” sınıfına koydum ya benden mutlusu yok. Tabi sanatsal be, nasıl ne şartlar altında çekildi bu fotoğraf haberiniz var mı? Ayrıca kan efekti de bizzat ketçaptan yapılmış olup, renklisi de gayet vahşet içeriyordu ama elimizde maalesef ki bu siyah beyaz örneği kaldı sadece :/ İstanbul’da mekan bulmak zor ve çetin. Uğraşan arkadaşlara başarılar dilerim, Allah kolaylık versin.

Tüm bu uğraşmalarım ve kulüpteki diğer arkadaşlar tarafından psikopat olarak lanse edilmeme rağmen sergi olmadı. Olsun bize de bu güzel hatırası kaldı. –fotoğrafçı burada gözyaşlarına boğuluyor- Hatıra ne be, ben sergilenmeyen fotoğrafı n’apıyım, ödül falan alırım sanmıştım ben ühühühühüh : (

Neyse bu kanlı fotoğrafım dışında kalan, mezarlıkta çektiğim fotoğrafları ve ruhumun karanlık yanlarını diğer yazılara sakladım. Her şeyi burada hemen anlatıp kimseyi korkutmanın bir alemi yok. Her şeyin bir zamanı var, hepsi sırayla… 

P.S.: *Başlık aslen "Sokaklar Tekin Değil" şiirinin içinde geçmektedir. Şiiri ben büsbütün sevdim ama bu mısrasını ayrı sevdim, başlığa taşıyayım dedim. Sevgiler...